ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ အလုပ္အပ္ဖို႔ ေစာင့္ႀကိဳေနၾကတယ္

                     
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ျမန္မာသံရံုးမွာ ျမန္မာအလုပ္သမားဒု၀န္ႀကီးနဲ ့ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ အေျခစိုက္  ျမန္မာ သံအမတ္ႀကီးတို႔ ဦးစီးၿပီးေတာ့ ယူအင္ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာ အင္ဂ်ီအိုေတြနဲ ့ျမန္မာ အလုပ္သမားအဖြဲ႔ တခ်ိဳ႕ကို ဖိတ္ေခၚၿပီးေတာ့  ျမန္မာႏိုင္ငံသား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း ဆိုၿပီး  ဖြဲ႔စည္းလိုက္တယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္  ျမန္မာအလုပ္မားေတြနဲ ့ႏိုင္ငံတကာေရာက္ ျမန္မာေတြ ၀မ္းေျမာက္ခဲ့ၾကတယ္။

ထိုင္းမွာရွိေနတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြထဲကအခ်ဳိ႕ကို ေျပာရရင္-
(၁) တရား၀င္ ေနထိုင္ခြင့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို  အလုပ္သမားမ်ား ကိုင္ေဆာင္ခြင့္မရရွိျခင္း၊
(၂) အလုပ္သမားတစ္ဦး  တရား၀င္ျဖစ္ဖို႔လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးရဲ႕အဆံုးအျဖတ္ေပၚတြင္ တည္မွီေနျခင္း၊
(၃)အလုပ္သမားမ်ားထံမွ  လုပ္ငန္းရွင္က ေငြမ်ား  ယူထားေသာ္လည္း အခ်ိန္လြန္မွ မလုပ္ေသးသည္ကိုသိသျဖင့္ ေငြလည္းဆံုး  တရားမ၀င္ အလုပ္သမားျဖစ္သြားျခင္း၊
(၅) မေတာ္တဆ ထိခိုက္ေသဆံုးမႈ

(၆)လုပ္ငန္း ခြင္အတြင္း အသက္ေသဆံုးျခင္းႏွင့္  ေျခလက္အဂၤါမ်ား ျပတ္ေတာက္သြားျခင္း၊
(၇) လုပ္အားခ မရရွိျခင္း၊
(၈) ရက္ေပါင္ယူထားျခင္း၊
(၉) အသက္အာမခံေၾကး၊ျပန္ပို႔ေၾကး အျဖစ္ျဖတ္ေတာက္ထားျခင္း၊
(၁၀) အလုပ္ ကိုနာရီ၀က္ခန္ ့ႀကိဳဆင္းခိုင္းၿပီး နာရီ၀က္ခန္ ့ေနာက္က်ၿပီးမွ အလုပ္လႊတ္ျခင္း၊
(၁၁) အိမ္ေဖၚ အလုပ္သမား မ်ား  နားရက္မရွိ ေန႔စဥ္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္္လုပ္ေနရျခင္း၊
(၁၂)  လုပ္အားခမ်ားကို မေပးခ်င္ တာေၾကာင့္ အလုပ္သမား ေတြရဲ႕တရား၀င္ စာရြက္စာတမ္းေတြကိုဖ်က္ဆီး၊ေဖ်ာက္ဖ်က္ျခင္း၊သိမ္းထားျခင္း၊ ပုလိပ္ကိုေခၚ၍ဖမ္းဆီးခိုင္းျခင္း၊
(၁၃) အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး အလုပ္သမား  စာရြက္ စာတမ္းကို ေျပာင္းေရႊ႕မေပးပဲ ၊ပုလိပ္ေၾကး ဟူ၍လစဥ္ ျဖတ္ေတာက္ျခင္း၊
(၁၄) မဲေဆာက္ႏွင့္ နယ္စပ္တို႔မွ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား မယ္ဆိုင္ ႏွင့္ ရေနာင္းၿမိဳ႕မ်ားသို႔  ယာယီပတ္စပို႔ လုပ္ကိုင္ရန္ ေလွ်ာက္ထား၍ မရျခင္း၊
(၁၅) လူကုန္ကူးမႈ ႏွင့္ အခန္း ပိတ္ေလွာင္ ခိုင္းေစျခင္းကို  ကယ္တင္ႏိုင္ရန္ ျပဌာန္း ထားသည့္ ထိုင္းလူကုန္ကူးမႈ ဥပေဒမ်ား မွာ လူကုန္ကူး ခံရသူအတြက္  အထူး နစ္နာဆံုးရႈံးျခင္း၊ လူကုန္ကူးသူတို႔အား အေရးယူႏိုင္ရန္အတြက္ အထူးခက္ခဲေနျခင္း၊ ဥပမာ။ လူကုန္ကူးခံရသူကိုယ္တိုင္ (သို႔) မိသားစု၀င္ တစ္ဦးဦးက လူကုန္ကူးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးအဖြဲ႔သို႔ ကိုယ္တိုင္လာေရာက္တိုင္ၾကားမွ၊ ဓါတ္ပံုေျမပံုမ်ား၊ လူကုန္ကူးသူမ်ား၏ ဓါတ္ပံုႏွင့္ ရုပ္ပံုမ်ား ေရးဆြဲ သက္ေသခံမွ တရားရံုးမွ ဖမ္း၀ရမ္းက်မွ သြားေရာက္ ဖမ္းဆီးပါတယ္။

ဖမ္းဆီးကယ္တင္ၿပီးေနာက္ ခ်ာတာ(ခ)ကယ္ဆယ္ေရးစခန္း  ဟုေခၚေသာ  အက်ဥ္းေထာင္
တစ္မ်ိဳးဟု  ဆုိႏိုင္ေသာ စခန္းတြင္ အနည္းဆံုး ၃လမွ ၆လထက္မနည္း ၀င္ေငြ တစ္္ျပားတစ္္ခ်ပ္္မွ မရပဲ ေန
ထိုင္ရမွာျဖစ္တယ္။ ဖမ္းဆီးခါစက ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊  ထိုင္းႏွင့္ျမန္မာအစိုးရမ်ား အျပင္ အလုပ္ သမား၀န္ႀကီးဌာနမ်ား အင္ဂ်ီအို အဖြဲ႔ႀကီး လာေရာက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ ဟိုေမး ဒီေမး၊ အားေပး စကား
လာေျပာၾကတယ္။ ဆံုးရႈံးခဲ့တဲ့လုပ္အားခေတြကို ေမးတယ္္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ဒီအဖြဲ႔
ေတြအကုန္လံုး ဖုန္းဆက္လို႔ေတာင္ ကိုင္ေဖၚမရေတာ့ဘူး။

ခ်ာတာထဲမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ထိုင္းအစားအစာ သၾကားရည္နဲ ့ခ်က္တဲ့ဟင္ေတြကို  စားၿပီးေတာ့  ဟိုေန႔
လြတ္ႏိုး ဒီေန႔လြတ္ႏိုးနဲ႔   လူကုန္ကူးခံရတဲ့ ျမန္မာအ လုပ္သမားမ်ားခမ်ာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား  တျဖည္း
ျဖည္းနည္းပါးလာတာက လက္ေတြ႔ပါ။ ကယ္ဆယ္ ေရး စခန္း(ခ်ာတာ)ထဲမွာလည္း အသြင္မတူ စရိုက္ မတူတဲ့ လူမ်ိဳးေတြနဲ ့ေရာေႏွာထားတယ္၊  အသဲေရာင္ အသား၀ါ ဘီပိုးရွိသူနဲ႔  တီဘီလို ေရာဂါသည္ေတြ နဲ ့ေရာေႏွာထားတယ္။ ခ်ာတာ ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေတြကလည္း အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ ့အမွ်  အျပစ္ရွိလို႔ ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ထားတဲ့ ရာဇ၀တ္သား တစ္ေယာက္လို႔ ေျပာဆို ဆက္ဆံလာတယ္။

၃လကေန ၆လအထိ ၾကာလာတဲ့အခါ  လူကုန္ကူးခံရသူေတြမွာ ဖိနပ္ျပတ္၊ အတြင္းခံေဘာ္လီႀကိဳးျပတ္
ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္မရွိ၊ ဆပ္ျပာမရွိ၊ အမ်ိဳးသမီး အသံုးအေဆာင္ နထၱိ  ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာအစား အေသာက္ေတြကို စားခ်င္လာတယ္။ ဘာမွ မလိုခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ မိဘဆီ ျပန္ရရင္ၿပီးေရာစိတ္ဓါတ္ေတြ က်လာၾကတယ္။ ကယ္မွားမိတဲ့ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လို  အဖြဲ႕ေသးေသးေလးကေတာ့ ပ်ားတုတ္တာနဲ ့အတူတူပါ။ အဆဲလည္းခံရ။ အစားအစာနဲ ့လိုအပ္တာေတြကိုလည္း သြားပို႔ရနဲ ့အရပ္ကူပါ လူ၀ိုင္းပါ ျဖစ္ၾကရတယ္။
ႏြန္ထဘူရီ ေရလယ္ကၽြန္းမွာရွိတဲ့  အမ်ိဳးသမီး ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းထဲမွာဆိုရင္ မိသားစုကို ဖုန္းလံုး၀ ဆက္ခြင့္မရၾကဘူး။ ျပည့္တံဆာေတြ ရူးသြတ္သူေတြနဲ႔ ေရာေႏွာထားတယ္။ ႏွစ္မ်ားအၾကာမီက  ဒီကယ္ဆယ္ေရးစခန္းက ထြက္ေျပးလို႔ ေလွသမားက အဓၶမျပဳက်င့္ၿပီးမွ  စခန္းထဲျပန္ပို႔တာေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားလြန္းလာတာေၾကာင့္  စခန္းတြင္းက ေရစင္က ေနခုန္ခ်ၿပီး  မိမိကိုယ္ အဆံုးစီရင္သြားသူေတြ ရွိတယ္လို႔ကိုယ္တိုင္ႀကံဳဖူးတဲ့ျမန္မာအလုပ္သမေတြကေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ပန္းေရာင္ဘတ္နဲ ့နယ္ေက်ာ္ ၿပီးသြားလာတဲ့ အလုပ္သမားကို ထိုင္းဥပေဒမွာ ဘတ္ေငြ ၅၀၀  ဒဏ္ေၾကးရိုက္ရမယ္လို႔ ျပဌာန္းထားေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ ဘတ္ငါးေထာင္၊ တစ္ေသာင္းေပးမွျပန္လည္လႊတ္ေပးတတ္ပါတယ္။


အဓိက ေျပာႏိုင္တာက ထိုင္းရဲေတြ ဆိုင္ကယ္နဲ ့ကားနဲ ့ ၿမိဳ႕ရြာေတြမွာ  ပတ္ၿပီးေတာ့ လမ္းမွာ ေတြ႔သမွ်၊ ျမန္မာ ဟူသမွ်ကို ပတ္စပို႔ရွိရွိ မရွိရွိ ဖမ္းဆီးတယ္။ ေငြညွစ္တယ္၊ လက္ကိုင္ဖုန္းကို သိမ္းတယ္။ ပါတဲ့ေငြေတြကို ယူတယ္၊ မိန္းကေလးငယ္ငယ္မ်ားကို အခါအားေလွ်ာ္စြာ ဗလကၠာယ ျပဳက်င့္တာလည္း ရွိတယ္။ တရုတ္ႏိုင္ငံလို ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးက လာဖို႔အတြက္ ေပးရတယ္ဆိုလည္း တစ္မ်ိဳးေပါ့။ မေလးရွားလို ႏိုင္ငံကလာခ်င္လို႔ ေပးရရင္လည္း နားေထာင္လို႔ေကာင္းေသးတယ္။ ထိုင္းကေနၿပီးေတာ့ မိခင္ေနရပ္ရင္းကို ျပန္ဖို႔ မဲေဆာက္ကို ကားခ ေလးရာ၀န္းက်င္သာရွိေပမယ့္ ပြဲစားကို ဘတ္ေငြ  ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေပးၿပီးမွ  သြားလို႔ရတဲ့ အေနအထားဟာ  အလြန္အရုပ္ဆိုးပါတယ္။ နယ္စပ္ကိုေရာက္ေတာ့ နယ္ျခားေစာင့္ ၀င္းၿခံထဲ (ကိုသံုးလံုးဂိတ္ စသည္) ကို ပဲ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြက ပို႔ေပးပါတယ္။ အျပင္ထက္ရဖို ့အတြက္ ဘတ္ေငြ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေပးမွ လြတ္ေျမာက္ပါတယ္။

ထိုင္းကိုလာၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေန႔စဥ္လာေနတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ပြဲစားနဲ ့တစ္ဆင့္လာရတယ္။ တရားမ၀င္ လာေနၾကတာေၾကာင့္ ျပႆနာ ေတြအၿမဲေပၚေပါက္ေနတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ မရွိသေရႊ႕ ျမန္မာေတြ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းကို လာေနၾကမွာပဲ။ ဘယ္နည္းနဲ ့အလြယ္ကူဆံုး အသက္သာဆံုး တရား၀င္လာႏိုင္ေအာင္ျပင္ဆင္ႏိုင္မလဲ။ ထိုင္းက အလုပ္သမားေတြက ဒီျပႆနာေတြကို အကူအညီေတာင္းဖို႔ ျမန္မာအလုပ္သမား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းကို ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ေစာင့္ႀကိဳ ေနၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္ဗ်ာ။

ေက်ာ္ေသာင္း