“ဒီေငြယိုေပါက္ႀကီးကို ဘယ္သူပိတ္ႏိုင္မလဲ”

ျပည္တြင္းထုတ္ ျမန္မာပို႔စ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ၆၊ အမွတ္၂၉တြင္ ေဖၚျပခဲ့ သည့္ ေဆာင္းပါး အား ေရႊလုပ္သားအြန္လိုင္း မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ ထပ္ဆင့္ေဖၚျပတာပါ။

       

      “ဒီေငြယိုေပါက္ႀကီးကို ဘယ္သူပိတ္ႏိုင္မလဲ”

 “အာေရာဂ်ံ ပရမံလာဘံ” က်မၼာျခင္းသည္လာဘ္တစ္ပါး ဆိုတဲ့စကား ၾကားဖူးတယ္။ ဘယ္သူ႔အတြက္ လာဘ္တစ္ပါး ပါလိမ့္။ ဒီလာဘ္ကို ထိုင္းကိုလာေပးေနၾကၿပီေလာ ေမလ ၂၉ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္မွာေနထိုင္တဲ့ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာ က္ ေလျဖတ္ လို႔ ဘန္ေကာက္က နာမည္ႀကီးေဆးရံုတစ္ခု ကိုေ ရာက္လာတယ္။ 

သူဟာ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီ ၂ခုရဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံဌာေနကိုယ္ စားလွ ယ္ျ ဖစ္တာေၾကာင့္ စီးပြားေရးအေတာ္အသင့္ အဆင္ေျပသူတစ္ေယာ က္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမလ၂၆ရက္ေန႔ မနက္ ကထိုင္းေလယာဥ္ေပၚကို တက္ၿပီးမွညာလက္လႈပ္မရတာကို ေလဆိပ္က ဆရာ၀န္ဆီမွာ   ျပသၿပီး ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕နာမည္အႀကီးဆံုး ပုဂၢလိကေဆး ရံုႀကီး တစ္ခုကိုကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ခဲ့တယ္။ ပုဂၢလိကနာ မည္ႀကီးေဆးရံုသာေျပာတယ္။

 ေလျဖတ္ခါနီးလူနာဟာ နာရီ၀က္ေက်ာ္ၾကာမွ ဆရာ၀န္နဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ ရၿပီးမွ ကုသခဲ့ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကိုေဆးပုလင္းႀကီးခ်ိပ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကေန ေလျဖတ္သြား ခဲ့ေတာ့ တယ္။ အေျခအေန ထူးျခားမလာ တာေၾကာင့္ ဘန္ေကာ က္  ကိုေဆးလာကုတာပါ။ 

           ေဆးရံုကိုေရာက္တဲ့အခါ လူနာခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ဆားေရ ပုလင္းကလြဲရင္ ဘာေဆးမွ ကုထားတာ မေတြ႔ ဘူးလို႔ေျပာၿပီး ရန္ကုန္က နာမည္အႀကီးဆံုး ေဆးရံုက ေပးလိုက္တဲ့ ဓါတ္မွန္ေ တြ ေဆးမွတ္တမ္းေတြကို အမႈိက္ပံုး ထဲကိုထည့္လိုက္ပါတယ္။ 

          ရန္ကုန္က ခ်မ္းသာတဲ့ ရခိုင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ က ႏွလံုးအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးဆီမွာ ႏွလံုးေရာ ဂါေဆးပံုမွန္   ေသာက္ေနရတာ၂ ႏွစ္ခြဲရွိၿပီျဖစ္တယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ က်မၼာေရး ၀န္ေဆာင္မႈ ဂုဏ္သတင္းကို လည္းသိလာ၊ ေငြေၾကးလည္း တတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ကို လာေရာက္ၿပီးေတာ့ စစ္ေဆး ၾကည့္ပါတယ္။ ထြက္လာတဲ့အေျဖက ပခံုးအေၾကာ ညွပ္ေနရာက ေသြးေၾကာပိတ္ဆို႔မႈျဖစ္ေနေၾကာင္း ႏွလံုးနဲ႔ လံုး၀    မပတ္သက္ပဲ ျပင္ပအေပၚယံ အေရးျပားနဲ႔အေၾကာတို႔ သာျဖစ္ တယ္ဆိုၿပီး၂ ရက္ ေဆးကုလိုက္တာ နဲ႔ ေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္။

             ယခုတစ္ခါ အဲဒီ ရခိုင္သူေဌး အမ်ိဳးသမီးဟာ ရန္ကုန္က သားဖြားမီးယပ္အထူးကုက ေနာက္ေန႔မွာသားအိမ္ကိုခြဲထုတ္ပစ္   ရမယ္။ ခြဲမထုတ္ရင္ အသက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္ဆိုလို႔ ခင္ပြန္းျဖစ္ သူက ခြဲခ်င္းခြဲရင္ ေနာက္ေ ၾကာင္းေအးေအာင္ ဘန္ေကာက္မွာ သြားခြဲမယ္ဆိုၿပီး လာခဲ့ၾကတယ္။ ဘန္ေကာက္ေဆးရံုမွာ စစ္ေဆး လိုက္တာ ခြဲစိတ္ကုသစရာမလိုတဲ့အျပင္ သားအိမ္နဲ႔ပါတ္သက္ တဲ့ ေရာဂါ ျမဴတစ္ မႈန္ေတာင္မရွိဘူးလို႔ ယတိျပတ္ေျပာပါတယ္။ လူနာရွင္ အမ်ိဳးသမီးဟာ  ထ,ခုန္မ တတ္၀မ္းသာ သြားခဲ့တယ္။

          အစိုးရအရာရွိ ကေတာ္တစ္ေယာက္ အသဲမွာ ကင္ဆာျ ဖစ္ေနတယ္ဆိုၿပီး အထူးကုနဲ႔ကုေနတာကို အားမရေတာ့ပဲ ေသခါ မွေသေရာ အတိအက် သိရေအာင္ဆို ၿပီး ပါေမာကၡႀကီးေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ထိုင္းကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
        ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕က ေဆးရံု မွာ စစ္ေဆးတဲ့အခါ ဘာကင္ ဆာမွမရွိပဲ အာဟာရဓါတ္ တစ္ခုခ်ိဳ႕ယြင္းေနမႈေၾကာင့္ပဲျဖစ္တယ္။ အေျဖမွန္ကိုသိရွိရတဲ့အခါ အစိုးရအရာရွိကေတာ္ပီပီ ထိုင္းေဆးရံု ကေပးတဲ့ Medical check up စာရြက္နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္
တာနဲ႔တရား စြဲမယ္လို႔ေျပာသြားပါတယ္။

         အမ်ိဳးသားမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္မွာ လည္ေခ်ာင္း ကိုခြဲစိတ္ရမယ္။ အသံထြက္ခ်င္မွ ထြက္ေတာ့ မယ္။ မခြဲရင္ အသက္အႏၱရာယ္ပါျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ကုန္ခ်င္သေလာ က္ ကုန္ပါေစ ဆိုၿပီး စကၤာပူမွာ သြားၿပီး ေဆးစစ္ျခင္းခံယူပါတယ္။ ထြက္လာတဲ့အေျဖက လည္ပင္းေလျပြန္မွာ ဘာေရာဂါမွမရွိပါ။ အစာအိမ္မွ အခ်ဥ္ေပါက္လို႔ အေပၚကို ျပန္တက္လာတဲ့ ခ်ဥ္သိုးသိုး အခိုးအေငြ႔မ်ား ခိုေအာင္းမႈမ်ားလာျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေတြ ကို သန္႔ရွင္းေပးလိုက္တာ နာရီပိုင္းအတြင္းမွာ ရွင္းလင္းသြားခဲ့ တယ္။

        

  မွတ္မွတ္ရရေနာက္ တစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေနရပ္ က အိမ္နီး ခ်င္း အရာရွိတစ္ေယာက္ မေသသင့္ပဲ ေသခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ပါ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပညာေတာ္တဲ့သူမို႔ ခရိုင္စီမံကိန္းဦးစီးအရာရွိ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ 

သကၠရာဇ္၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေလာက္ကပါ။ အသဲေျခာက္တယ္။ အသဲ အဆီးဖုံးတယ္ ဆိုၿပီး ရန္ကုန္က ပါရဂူနဲ႔ ျပသရပါတယ္။   ေစ်းႀကီး တဲ့   ႏိုင္ငံျခားေဆးေတြကို ပံုမွန္ေသာက္ရပါတယ္။ ရခိုင္ကေန ရန္ကုန္ကို  ၃လတစ္ႀကိမ္ အသဲကိုလာ စစ္ေဆးမႈခံယူရပါတယ္။     အခြင့္ထူးခံမဟုတ္တဲ့ သာမန္ အရာရွိျဖစ္တာေၾကာင့္ ၃ႏွစ္ေ လာက္ ေဆးကုလိုက္တဲ့အခါ အေၾကြးေတြလည္းတင္လာခဲ့သလို   ေရာဂါလည္း ကၽြမ္းလာခဲ့ တယ္။ ေသခါနီး အေခါက္မွာ ရန္ကုန္ အထူးကုေဆးရံုက ေျပာလိုက္တ့ဲအေျဖက ေက်ာက္ကပ္ တစ္ဖက္ မေကာင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ေကာင္းၾကေရာ့။ သံုးေလးႏွစ္ ကုလာတာ က အသဲ အဆီဖံုးလို႔၊ ေသခါနီမွ ေရာဂါတျခား ေဆးတျခားျဖစ္ မွန္းသိၾကရေတာ့တယ္။

            လူနာေတြက ေျပာတဲ့စကားကေတာ့  အက်ိဳးစီးပြား အတြက္ အတတ္ပညာကို အေၾကာင္းျပၿပီး က်မတို႔မွာ ရွိတဲ့ ဥစၥာဓနေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္လိမ္ညာၿပီးေတာ့ အဓမၼေတာင္းေန သလိုပဲတဲ့။ 

        ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့။ ရန္ကုန္မွာ ေရႊန၀လီ၀ယ္ သူတစ္ေယာက္ပါ။ အစာအိမ္ကင္ဆာဆိုၿပီးအထူး ကုေဆးခန္းမွာ နာရီပိုင္းနဲ႔လာထိုင္တဲ့ ဆရာ၀န္ဆီမွာ ျပရတာလို႔ေျပာပါတယ္။ သူ႔နာမည္ကိုေခၚတယ္။ ကုတင္ေပၚ လွဲအိပ္ရတယ္။ ဆရာ၀န္က နားက်ပ္နဲ႔ေထာက္လိုက္တာနဲ႔ လူနာရဲ႕ခံစားေနရမႈကိုလည္း ျပန္   ေျပာခြင့္မရွိသလို ဆရာ၀န္ကလည္း ေခါင္းသာညိတ္ၿပီး ဘာမွ မေျပာပဲ အခန္းေစာင့္က ေနာက္ တစ္ေယာက္ကိုေခၚလိုက္တယ္။   ေနာက္တစ္ေယာက္လည္း ကုတင္ေပၚတက္တာနဲ႔ေနာက္တစ္   ေယာက္ကိုထပ္ေခၚလိုက္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
        ဒီအေနအထားေတြဟာ တကယ္အျဖစ္မွန္ေတြျဖစ္ေနတာ   ေ ၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာ ပညာတတ္ထဲမွာ ပညာအတတ္ဆံုး အေတာ္ဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕အျပဳအမူေတြ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ၊ အတတ္ပညာေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အ တြက္ အလြန္စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္တိုင္းမဟုတ္ေပ မယ့္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ လူတိုင္းနီးပါးခံစားေနၾကရေၾကာင္း   ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္းလိုလို သိရွိၾကမွာပါ ။

                                               “ဘာေတြကြာျခားေနလို႔လဲ”

           ျမန္မာျပည္မွာရွိေနတဲ့ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕အရည္အခ်င္း၊
 ေဆးရံုေတြရဲ႕အဆင့္ အတန္းနဲ႔ ေခတ္မီကိရိယာနဲ႔ လပ္ဆတ္ စစ္မွန္တဲ့ေဆး၀ါးေတြ မျပည့္စံုၾကတာေတြကို သိရွိၾကတာေၾကာင့္   ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ခရိုနီ မိသားစုေတြ စကၤာပူကို သြားေရာက္ေဆးၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ မိမိႏိုင္ငံကလည္း ေခတ္မီေဆး၀ါးေတြ မထုတ္လုပ္ႏိုင္၊ အႏၵိယနဲ႔ တရုတ္ႏိုင္ငံတို႔က ေဆးအတုေတြကို  ေစ်းကြက္ထဲသို႔တင္သြင္း။
 ေဆးလည္း အာမခံမရွိ၊ အတုအစစ္လည္းမခြဲႏိုင္တဲ့ ျမန္မာျပည္ သူလူထုမွာေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ။ 

 နံေစာ္ေနတဲ့ေဆးရံု စုတ္ျပတ္ေနတဲ့အျပင္ အဆင္၊ ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္တဲ့ ဆက္ဆံေရး၊ ကုတင္မရွိ၊ ေရေလာင္းအိမ္သာမရွိ တဲ့ ေဆးရံုေတြ၊ ေဆးမရွိ၊ ဆရာ၀န္မရွိ တဲ့ေဆးရံုေတြ ယခု တိုင္ ျမန္မာျပည္မွာ လက္ညွိးထိုးမလဲြေသးပါ။ 
             စရိတ္မွ်ေပးက်မၼာေရးလို႔ ဆုိထားေပမယ့္ ဆရာ၀န္ေရး   ေပးတဲ့ ေဆးစာရြက္နဲ႔ ဆရာ၀န္ညြန္ျပတဲ့ ေဆးဆိုင္မွာသာ ၀ယ္ကုရတဲ့ ျမန္မာျပည္ပါ။ ဂြမ္းအစ အရက္ပ်ံ အလယ္ ပတ္တီး အဆံုး လက္အိပ္နဲ႔ ဇာဂနာကအစ၀ယ္ရတယ္။ ေဆးရံုဂိတ္ေပါက္   ေစာင့္ကိုေငြေပးမွ လူနာ၀င္ ေတြ႔ခြင့္ရသလို လူနာကို ခ်ိဳင့္ခြက္ေ တြက လြတ္ေအာင္တြန္းေပးဖို႔ လူနာတင္ ကုတင္တြန္းတဲ့   ေဆးရံုေအာက္ေျခ ၀န္ထမ္းကိုေတာင္ လာဘ္ထိုးရတယ္။
          သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတယ္။ အယင္တုန္းက ေဆးေက်ာင္း သားေတြဟာ အေလာင္းေတြကို လက္ေတြ႔ခြဲရတယ္လို႔ၾကားဖူးေပမယ့္ သူတို႔ေခတ္မွာ  ဗီဒီယိုေခြ နဲ႔ပဲ သင္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ခြဲစိတ္မႈရဲ႕မထမက ဘယ္လို ဒုတိယက ေဟာသလိုျမင္ရမယ္၊ တတိယအဆင့္မွာ ဒီလိုေတြ႔ ရမယ္ဆိုၿပီး ဗီဒီယို ျပကြက္ကို လက္ေထာက္ျပတယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။ အနည္းဆံုး အင္တာနက္ အြန္လိုင္း ေတြမွာရွိတဲ့   ေဆး ဘက္ ဆိုင္ရာနည္းပညာသံုး အထူးထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ေရာ္ဘာ အရုပ္ေတြနဲ႔ သင္ၾကားရတာမ်ိဳးျဖစ္ သင့္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။

      “သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ က်မၼာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကို ဘယ္လိုလုပ္ထားသလဲ”

         ထိုင္းတစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ျမန္မာျပည္မွာလို ဆရာ၀န္ ေဆးခန္း   မဖြင့္ပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဘုရင္ေဆးရံု၊ ပုဂၢလိက ေဆးရံုနဲ႔အစိုးရ   ေဆးရံုဆုိၿပီး သံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေဆးရံုမွာ ေဆးနံ႔နဲ႔ အျခားမည္  သည့္ အနံ႔အသက္မွမနံပါ။ အမႈိက္၊ ဖံုသလဲမရွိပါ။ ကုလားထိုင္ ကအစ ကုတင္၊ တြန္းလွည္း၊ လူနာတင္ယာဥ္၊ အခန္း နဲ႔ အသံုး အေဆာင္ေတြ   ေနာက္ ဆံုးေပၚေတြကိုသံုးတယ္။ အနိမ့္ဆံုး အေထြေထြအလုပ္သမားကေန အဆင့္ အျမင့္ဆံုး ပါေမာကၡ အထိ ေဆးရံုကိုေရာက္လာတဲ့ လူနာတိုင္းကို တေျပညီ ဆက္ ဆံတယ္။ ဘုရင္ေဆးရံုနဲ႔ အစိုးရ ေဆးရံု တို႔မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံသား တိုင္း အခမဲ့ေဆး၀ါး ကုသခြင့္ရရွိတယ္။  

ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ၊ဘယ္ ေလာက္ဆင္းရဲရဲ ေဆးရံုေပၚ
က ပိုးသတ္ထားတဲ့ အ၀တ္ကို၀တ္ရၿပီး အနံ႔ႏုတ္ထားတဲ့ ေဆးရံု   ေပၚက အစားအစာကိုပဲ စားရပါတယ္။ သားေတြ ေျမးေတြ ျပဳစုခ်င္ပါတယ္ဆိုေပမယ့္ မည္သူမွျပဳစုစရာ မလိုပါ၊ ခြင့္လည္းမျပဳပါ။ ေဆးရံုက တာ၀န္ေက်ေအာင္ ကုသ   ျပဳစုေပးပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြ အတြက္ က်မၼာေရးအတြက္ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုး လံုး၀မရွိပါ။

         တစ္ေန႔တစ္ျခား  ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေဆးရံုေ တြရဲ႕ ၀န္ေဆာင္ မႈေကာင္း မြန္ၿပီး၊ စကၤာပူ ထက္ ကုန္က်ေငြ ထက္၀က္ေလာက္သက္သာတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကို အာရပ္ေစာ္ဘြားမ်ား   ႏိုင္ငံ၊ တရုတ္ နဲ႔ အိမ္နီး ခ်င္းႏိုင္ငံေတြက ေဆးလာ ကုေနၾကပါ တယ္။ အလားတူ  ျမန္မာႏိုင္ငံကလာၿပီး ေန႔စဥ္လူငါးဆယ္တစ္ရာ ၀န္းက်င္ေလာက္က်မၼာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈလာခံေနၾကရတယ္။ ဒီေငြေတြဟာ နည္းတဲ့ေငြေတြမွ မဟုတ္တာ။  ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္အရ ျပည္ပက ေဆးလာကု သူေတြထဲမွာ အမ်ားဆံုးက ျမန္မာႏိုင္ငံလို႔ ဆိုပါတယ္။

                  “က်ေနာ္တို႔ အတုယူရမယ္”

           ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကေနယခုတိုင္ ျမန္မာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾက တဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္အဆင့္အတန္း မွာထားခဲ့သလဲဆိုတာ လူတိုင္းသိေနခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ တစ္တိုင္းျပည္လံုးမြဲၿပီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြပိုင္ဆိုင္မႈက ေရတြက္ မကုန္။ ျမန္မာတျပည္လံုးကထြက္တဲ့ ေျမေပၚ ေျမေအာက္ ေရေပၚ
 ေရေအာက္ သယံဇာတေတြ ကိုေရာင္းစားလို႔ ရသမွ် ေငြေတြကို ကိုယ္ပိုင္အျဖစ္ယူထားၿပီးတိုင္းျပည္ကိုဒီအတိုင္းပစ္ထားခဲ့ၾကတယ္။
တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးကို ခ်စ္လိုက္ၾကတာ။ 
     စစ္အစိုးရအလိုက် ေဒါက္တာ စာေရးဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္ ကမ်ားဆိုရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံဆိုတာ ငယ္ႏိုင္ျဖစ္တာမို႔ အခ်ိန္မေရြး ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ တက္သိမ္းလို႔ရတယ္လို႔ သကၠရာဇ္၁၉၉၀ ၀န္းက်င္   ေလာက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးခဲ့တယ္။ ထိုင္းမုန္းတီးေရးေတြ   ေရးၿပီး ဘုရင့္ေနာင္ ရုပ္ထုေတြ နယ္စပ္ေတြမွာ လာလုပ္လိုက္ေ သး တယ္။ 
        တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ က်ည္တစ္ေတာင့္ေဖါက္စရာမလိုပဲ အရြယ္ေကာင္းျမန္မာေလး သန္းေလာက္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္လာ လုပ္ေနၾကရၿပီ။ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ထိုင္းတကၠသိုလ္မွာ လာၿပီး ပညာသင္ေနၾကရၿပီ။ ထုိင္းထုတ္ပစၥည္း ေတြအစားအစာေတြကို   ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး စားသံုးေနၾကရၿပီ။

 ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တန္႔ခိုင္ၿမဲေရး၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေနာက္ ထပ္ ဘယ္လိုမ်ား၊ ဘယ္ေလာက္ထိ အနိမ့္ဆံုးကိုဆြဲႏွစ္ၾကအံုးမ လဲ။  ကြမ္းယာဆိုင္က ေဆးနဲ႔ကု၊ နိမ့္က်တဲ့ေဆးပညာအရည္ အခ်င္းေတြနဲ႔ ေခတ္မမီေတာ့တဲ့  ကိရိယာေတြနဲ႔ ေဆး၀ါးအတုေ တြ နဲ႔ ေယာင္လည္လည္ကုသေနၾကရတဲ့ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕က်မၼာေရး   ေစာင့္ေရွာက္မႈကိုေတြးၾကည့္တာနဲ႔ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာျဖစ္ပါတယ္။ 
           လူခ်င္းတူေပမယ့္ ေအာက္က်လိုက္တ့ဲျမန္မာေတြ၊ အထင္ေသး ခံရတဲ့ျမန္မာေတြ၊ မိဘမေကာင္းတဲ့သားသမီးလို မ်က္ႏွာငယ္ေနရတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံတကာကိုထြက္ခြာ သြားလာေ န တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း ခံစားေနၾကရမွာပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ရွိသမွ်ေသာ ပင္ပန္းတဲ့အလုပ္၊ ညစ္ပတ္တဲ့အလုပ္နဲ႔ အႏၱရာယ္မ်ား တဲ့ အလုပ္ေတြမွာ သန္းခ်ီရွိတဲ့ ျမန္မာေတြအလုပ္လုပ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ ငံ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရသလို ျမန္မာႏိုင္ ငံက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြ ေစ်းလာ၀ယ္ရ။ ေက်ာင္းလာတက္ ၾက၊ ေဆးလာကုၾကနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြကို ထိုင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ သိမ္းပုိက္ခဲ့တဲ့အေလာင္းဘုရားဦးေအာင္ေဇယ်ရုပ္ထု စိတ္ဆင္းရဲၿပီး မ်က္ရည္က်ေနမယ္ထင္တယ္။ 

 ေက်ာ္ေသာင္း ဘန္ေကာက္