ဒီေန႔ရန္ကုန္မွာထုတ္ေ၀တဲ့ ျမန္မာပို႔စ္ ဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါးကို အြန္လိုင္း
စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္ရႈ႕ႏိုင္ရန္အတြက္ ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္
“ႏွလံုးသားမွာဆူးနစ္၀င္တယ္”
အကူညီေတာင္းသူထဲကအလုပ္သမားအႀကီးျဖစ္သူ ကိုခင္ေဇၚ၀င္း က“ဆရာ.. က်ေနာ္တို႔ လူကုန္ ကူးခံခဲ့ရေကာင္းလားလို႔၊ ျပစ္ဒဏ္ ခတ္ထား တာလားဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ ဒီ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းထဲမွာ ဘာေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္မွ မရွိပဲ
တစ္ႏွစ္တိတိေနခဲ့ၾကရၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုနဲ႔ ေ၀းေနရတာပဲအဖတ္ အဖတ္တင္တယ္။ လူကုန္ကူးမႈကိုက်ဴးးလြန္ၾကတဲ့
ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ေထာင္ မက်ေသးဘူး။ ေထာင္ခ်ခံေနရၿပီျဖစ္တဲ့ဂိုဏ္းသား ေတြ က်ေနာ္တို႔ထက္ေ တာင္အယင္လြတ္မလားမသိဘူး။
က်ေနာ္တို႔ကို လူကုန္ကူးတဲ့ပြဲစားေတြ ဆီက အဖိုး နည္းနည္းနဲ႔၀ယ္ယူၿပီး မေသမခ်င္းခိုင္းေနတဲ့
ထိုင္းငါးဖမ္းေလွ ပိုင္ရွင္ေတြ တရားရံုးကိုေတာင္လာစရာမလို ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရမလဲဆရာ၊
က်ေနာ္တို႔ကို ကူညီပါ အံုးဗ်ာ” လို႔ေျပာတဲ့စကားဟာ က်ေနာ့္ရင္ကို စူးဆူးသလိုခံစားရတယ္။
“ဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔
ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာပါ”
၂၀၁၃ ခုမတ္လ ၅ ရက္ေန႔မွာ
UNIAPမွ ျမန္မာအရာရွိ ဦးေမာရစ္က MAT အဖြဲ႔ဒါရိုက္တာ ဦးေက်ာ္ေသာင္း ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို
ငါးဖမ္းေလွေပၚမွ ေမာင္တိုး ဆိုသူကိုေပးခဲ့တယ္။
ေမာင္တိုး ကို ဆက္ သြယ္လို႔ရတဲ့အခါတိုင္း သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို MAT က စုေဆာင္းတယ္။
ရရွိတဲ့သတင္းအခ်က္ အလက္ေတြကို ထိုင္းအစိုးရလူကုန္ကူးမႈတိုက္ဖ်က္ေရး
အထူးေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔DSI,ျမန္မာအလုပ္ သမားညြန္ၾကားေရးမွဴး ဦးႏိုင္ထြန္း,ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအဖြဲ႔MAT,
ထိုင္းေတာင္ပိုင္းအေျခစိုက္ ပညာေရးဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေဖါင္ေဒးရွင္းFED တို႔က ညွိႏႈိင္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာ
ျဖစ္ပါတယ္။ မတ္လ၁၀ ရက္ေန႔မွာ ဒီလူေတြကို ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့အခန္းထဲက ကယ္တင္ခဲ့ၾကတာပါ။
၂၀၁၃.ခုဧၿပီလ၂၁ရက္ေန႔မွာထိုင္းႏိုင္ငံDSIဗဟိုရံုးခ်ဳပ္မွာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ရဲမွဴးခ်ဳပ္၀င္းႏိုင္ထြန္း(လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးႏွိမ္နင္းေရး ရဲတပ္ဖြဲ႔-တပ္ဖြဲ႔မွဴး) Anti-trafficking in persons division(ATIPD), ဦးေက်ာ္ေက်ာ္လြင္(အလုပ္သမားသံအရာရွိ) ဦးႏိုင္ထြန္း(ညြန္ၾကားေရးမွဴး အလုပ္သမား ၀န္ႀကီးဌာန၊ ျမန္မာသံရံုး) ေဒၚဥမၼာအိအိေခ်ာ (UNIAPျမန္မာ) Dr Lisa (UNIAP, Regional Mangemanet Office) ဦးေမာရစ္(UNIAP, Regional Management Office) ဦးေက်ာ္ေသာင္း (ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ျမန္ မာႏိုင္ငံသားမ်ားအဖြဲ႔MAT က ၄ဦးနဲ႔ထိုင္းအင္ဂ်ီအိုအခ်ိဳ႕တို႔ပါ၀င္ တဲ့အစည္းေ၀း တစ္ရပ္က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီအစည္းေ၀းပြဲမွာ ဦးႏိုင္ထြန္းနဲ႔MATမွ
ဦးေက်ာ္ေသာင္း တို႔က လူကုန္ကူးခံခဲ့ရတဲ့ အလုပ္သမားမ်ားထံမွရရွိထားတဲ့ VDOကလစ္နဲ႔ သတင္း အခ်က္မ်ားကိုတင္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။ အဓမၼျပဳက်င့္ၿပီးသတ္ျဖတ္၊ အေလာင္းေ ဖ်ာက္ျခင္း၊ ကတန္လ၀ကရံုးႀကီးတြင္ အခေၾကးေငြမရရွိပဲ အလုပ္သမားေ တြကို
ေဆးသုတ္ခိုင္းေစတာနဲ႔ ရဲအရာရွိေဟာင္း တစ္ဦးပိုင္ဆိုင္တဲ့ ရာဘာၿခံကို ပင္လယ္ျပင္က ၀င္လာၿပီးတိုင္း အခေၾကးေငြမရပဲ ခုတ္ထြင္ရွင္း လင္းရတာကို
ဖုန္းကယ္မရာနဲ႔ VDOရိုက္ထားတာကို တင္ျပခဲ့ၾကတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ မတ္လ၁၀ ရက္ေန႔က ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္
ကီလိုမီတာ ၈၆၄ အကြာမွာရွိတဲ့ ကတန္ၿမိဳ႕ ငါးဖမ္းေလွဆိပ္မွာရွိတ့ဲ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ
အင္းဂ်ီဗလာ၊ ေဘာင္းဘီစုတ္စုတ္ ဆံပင္ဖြာလန္ ႀကဲေ တြနဲ႔ အသားအေရာင္မြဲေျခာက္ေျခာက္ျဖစ္ေနတဲ့
ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၁၅ ေယာက္ကို DSI, နယ္ေျမခံရဲေတြ အကူညီနဲ ့MAT ပူးေပါင္းအဖြဲ႔ေတြ စီးနင္း၀င္ေရာက္
ကယ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
“ကိုယ့္သားသမီးေရာင္းစားခံေနရသလို
ကိုယ္ဖိရင္ဖိ လုပ္ခဲ့ၾကရတာ”
MAT အဖြဲ႔ဟာ သံမွဴးေဟာင္း ဦးႏိုင္ထြန္းနဲ႔ ထိုင္းေတာင္ပိုင္းဖန္င အေျခစိုက္
ပညာေရးဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ေဖါင္ေဒးရွင္း ဒါရိုက္တာ ဦးထူးခ်စ္တို႔ရဲ႕ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈတို႔နဲ႔
ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ အဲဒီကတန္ေလွဆိပ္ကို ေလယာဥ္နဲ႔ ကားစင္းလံုးငွါးနဲ႔ပါ သြားေရာက္ခဲ့ၾကရတယ္။
MAT အဖြဲ႔ဟာလံုၿခံဳေရးအရ အုပ္စုလိုက္ သြားၾကရတာမို႔ စရိုက္စက အေတာ္ကုန္က်ခဲ့ပါတယ္။
MAT အဖြဲ႔ဟာ ရေနာင္းကယ္ဆယ္ေရးစခန္းအတြင္းမွာရွိေနတဲ့
အလုပ္သမား ၁၅ဦးတို႔ရဲ႕အကူ အညီနဲ႔ ကတန္ငါးဖမ္းေလွဆိပ္က အမ်ိဳးသမီး ၂ဦးကို အမာခံသတင္းေပးအျဖစ္ထားရွိခဲ့ၿပီး
၃လေလာက္ အခ်ိန္ယူ စံုစမ္းခဲ့ရ ပါတယ္။ ရရွိတဲ့သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို ျမန္မာအစိုးရလူကုန္ကူးမႈတိုက္ဖ်က္ေရး
အဖြဲ႔(ATIPD) နဲ႔ DSI တို႔ကို တင္ျပေနခဲ့သလို သူတို႔ရရွိတဲ့သတင္းအခ်က္ အလက္ေတြကိုလည္း က်ေနာ္တို႔
အေျခခံခဲ့ရပါတယ္။ တၿပိဳင္တည္းမွာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ
ယူေကၿမိဳ႕က လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ENVIRONMENTAL JUSTICE
FOUNDATION (EJF) ကလည္းဒီလူကုန္ကူး ဂိုဏ္းအေၾကာင္း အျဖစ္ အပ်က္ေတြကို VDO ရိုက္ကူးမွတ္တမ္းတင္ၿပီးေတာ့
၂၀၁၃ ခု ေမလ ၂၉ရက္ေန႔မွာ အစီရင္ခံစာတစ္ေစာင္ ထုတ္ေ၀ၿပီး၊ တကမာၻ လံုးသို႔ ထုတ္လႊင့္ျပသခဲ့ပါတယ္။
ဒီဂိုဏ္းႀကီးကိုႏွိမ္နင္းႏိုင္ေရးအတြက္
၂၀၁၃.ခုဇူလိုင္လ၂၈ရက္ေန႔မွာ DSIက ဒုတိယအႀကီးဆံုး အရာရွိ Pol.Lt.Col.Komvich Padhanarath, AHTDမွ Pol.Maj.Arit Tatsaphan တို႔နဲ႔ MAT အဖြဲ႔က ဦးေက်ာ္ေသာင္း၊
ကိုမင္းမင္းႏွင့္ ကိုသူရေဇၚတို႔ ကတန္ၿမိဳ႕ကိုသြားေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဇူလိုင္လ၂၉ႏွင့္၃၀
ရက္တို႔တြင္ အထူးစံုစမ္းမႈေတြျပဳလုပ္ၾကၿပီး ဇူလိုင္၃၀. ရက္ေန႔မွာ အဆိုပါဂိုဏ္းသားအျဖစ္
အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးသူ ခ်ာလီ ဆိုသူရဲ႕ အခန္းကိုရွာေဖြ႔ေတြ႔ရွိခဲ့ၿပီး
ရဲစခန္းသို႔ေခၚယူလာခဲ့ၾကပါတယ္။
ဇူလိုင္လ ၃၀ ရက္ေန႔ ညေန ၅နာရီခန္႔မွာ ကရင္(ခ) စိုးျမင့္ ဆိုသူကို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ထြက္ေျပးတာကို ေဒသခံပုလိပ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္း ဖမ္းဆီးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ကရင္နဲ႔ေမွ်ာၿပီးဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ ကိုမ်ိဳးရဲ႕ ေနအိမ္ကိုေျခရာခံမိခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေနအိမ္ခန္းကို
ညဥ္႔နက္ပိုင္းမွာ စီးနင္း ၀င္ေရာက္ရွာေဖြခဲ့ေပမယ့္ မဖမ္းမိခဲ့ပါဘူး။
အျခားဂိုဏ္းသားေတြကိုရလိုရျငား
DSI ႏွင့္ MAT အဖြဲ႔တို႔ ႀကိဳးပမ္းေနၾကစဥ္မွာ ကိုမ်ိဳး မွ ကရင္ (ခ)စိုးျမင့္ထံသို႔ဖုန္းဆက္ခဲ့ပါတယ္။
ကိုမ်ိဳးက အေျခအေနအရပ္ရပ္ကိုသိရွိေနဟန္ရိွတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူက “ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ကရင္,မင္းဟာထမင္းနဲနဲပဲစားေသးတယ္ကရင္၊ ငါအမ်ားႀကီးစားထားၿပီးကရင္၊
မင္းတို႔က ငါ့ကိုေတာ္ေတာ္ေလွ်ာ့တြက္တာ ကိုး။ မင္းအနားကေကာင္ေတြနား ေထာင္ေနတယ္။ ကိုယ့္အေမ
ကိုယ္ -ိုးေတြ၊ -ီးပဲလို႔၊ ငါ့ကိုေထာင္ထဲမထည့္နဲ႔
ငါ့ကိုတစ္ခါတည္းသတ္ပ လိုက္လို႔” ဆိုၿပီး ဆဲဆိုတဲ့အသံကိုလည္းMATအဖြဲ႔ကVDO ျဖင့္ေတာက္ေလွ်ာက္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔နံနက္၃နာရီအခ်ိန္ အထိစံုစမ္းမႈေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဇူလိုင္လ၃၁ ရက္ေန႔ညေနပိုင္းမွာMATအဖြဲ႔ကိုDSIက
ခဏဘန္ေကာက္ကိုျပန္ဖို႔ေျပာတာေၾကာင့္ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ၾသဂုတ္လ၁. ရက္ေန႔မိုးလင္း၆နာရီမွာ ဘန္ေကာက္သို႔MATအဖြဲ႔ေရာက္ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္MATအဖြဲ႔ဟာနားေနအိပ္စက္ျခင္းမရွိပဲ
ခ်ာလီနဲ႔ အျခားသတင္းေ ပးေတြ ထံသို႔ ဖုန္းနဲ႔စဥ္ဆက္မျပတ္ ဆက္သြယ္စံုစမ္းၿပီး ေနာက္ဆံုးရရွိတဲ့
သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို DSI အရာရွိ Komvich ထံသို႔ သတင္းေ ပးပို႔ေနခဲ့ပါတယ္။ မြန္းလြဲ၂နာရီအခ်ိန္တြင္
Komvichက ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ ကုိမ်ိဳးအား စူရတ္ၿမိဳ႕ ျပင္ရာဘာၿခံတစ္ခုမွာ၀ိုင္းထားၿပီးပစ္ခတ္ေနၾကေ ၾကာင္းသတင္းပို႔လာတာေၾကာင့္MATအဖြဲ႔နဲ႔
ျမန္မာသံမွဴး ဦးႏိုင္ထြန္း တို႔ လိုက္ပါသြားရန္ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
ညေန၃နာရီခန္႔မွာလက္ေျဖာင့္ေသနတ္ပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးလိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိခဲ့ရ ၿပီးေနာက္ဦးႏိုင္ထြန္း နဲ႔MAT
အဖြဲ႔တို႔ ဦးႏိုင္ထြန္း စီစဥ္တဲ့ ကားတစ္စီနဲ႔ညတြင္းခ်င္းလိုက္ပါသြား ခဲ့ၾကပါတယ္။
ၾသဂုတ္လ၂ရက္ႏွင့္၃
ရက္တို႔မွာ က်န္ေနေသးတဲ့ဂိုဏ္းသားေတြေန ထိုင္ရာကို အေသးစိတ္ေလ့ လာ စံုစမ္းမႈမ်ားဆက္တုိက္ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ၾသဂုတ္လ၄ရက္ေန႔မွာေရွာင္တိမ္းေနၾကတဲ့ဂိုဏ္း သားေတြကိုရာ ဘာၿခံေတြမွာ သီးျခားစီဆက္တိုက္ဖမ္းဆီးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းအစိုးရဟာ ေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္ ထိုင္းသတင္းမီဒီယာေတြ နဲ႔သတင္းစာရွင္းပြဲေတြ လုပ္ခဲ့ ၾကတယ္။
“ထိုင္းလူကုန္ကူးမႈဥေပဒကပန္းနဲ႔ေပါက္သလိုပဲ”
က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ
ငါးဖမ္းေလွဆိပ္ေတြ၊ ပင္လယ္အစားအစာ ထုတ္လုပ္တဲ့အလုပ္ရံုေတြ၊ အခန္းပိတ္ေလွာင္တဲ့အလုပ္ရံုေတြ၊ စားေသာက္ ဆိုင္ေတြနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာရံုေတြကို
ထုိင္းအစိုးရနဲ႔အတူ ၀င္ေရာက္
ကယ္ထုတ္ၾက ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူကုန္းကူးမႈကိုက်ဴးလြန္တဲ့လူကုန္ကူး သူေတြ၊
အလုပ္သမားေတြကို အဓမၼခိုင္းေစတဲ့လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို ထိထိေ ရာက္ေရာက္ အေရးယူေဆာင္ရြက္တာ
မေတြ႔ရသေလာက္ပါပဲ။
မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၁၁ခုႏွစ္က ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ ဒဲင္းဒန္အရပ္မွာ ရွိတဲ့
ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ တရုတ္ ႏိုင္ငံသား တစ္ဦးတို႔ တည္ေထာင္ ထားတဲ့အထည္ခ်ဳပ္အလုပ္ရံုတစ္ရံုက
အလုပ္သမား၃၅ဦးကိုကယ္ထုတ္ခဲ့
ၾကတဲ့ လူကုန္ကူးမႈမွာေတာ့ ဒီလင္မယား ၂ဦးတို႔ ေထာင္က်သြားခဲ့တယ္။
၂၀၁၃ ခုႏွစ္ထဲမွာ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အျခားလူေတြျပစ္ ဒဏ္ခ်မွတ္တာခံရတယ္ဆိုတာ
မၾကားဖူးဘူး။
ကိုမ်ိဳးတို႔ဆီမွာအခ်ိန္ၾကာၾကာဒုကၡခံခဲ့ရသူတစ္ဦးျဖစ္တဲ့
ပဲခူးတိုင္းက ဆန္းထိုက္၀င္း ဆိုတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါတယ္။ ၾကက္သား အလုပ္ရံုကိုလုပ္ဖို႔လာတာ ပင္လယ္ထဲကို မလိုက္ႏိုင္ဘူးလို႔
ခံေျပာ လို႔၊ ပြဲစားေတြအုပ္စုလိုက္ ၀ိုင္းရိုက္၊
ဓါးနဲ႔ခုတ္လို႔ ညာဘက္လက္ေကာက္၀တ္နဲ႔ လည္ပင္းမွာ ဓါးဒဏ္ရာရရွိသြားခဲ့တယ္။ အသက္ေသမွာ စိုးလို႔
ေလွ လိုက္ပါမယ္ေျပာမွထုႏွက္တာေတြကိုရပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီဒဏ္ ရာေတြေၾကာင့္ ဆန္းထိုက္၀င္း
ဟာ ပြဲစားေတြအလုပ္သမားေတြကို ၇လတိုင္တိုင္ ထမင္းခ်က္ အလုပ္နဲ႔ေနခဲ့ရတတယ္။ ဒဏ္ရာေတြေပ်ာက္သြားမွ
ပင္လယ္ထဲကို ၅လေက်ာ္ အလုပ္လုပ္လိုက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္သူဟာ လူကုန္ကူးဂိုဏ္းသားေတြၾကမ္း ၾကဳတ္တာေတြကို
အသိဆံုးလို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။
သူက
“ဆရာ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ အလုပ္သမား၇ေယာက္သတ္တာ က်ေနာ့္မ်က္ျမင္ပဲ။ထုတ္တန္းကႀကိဳးနဲ႔လည္ပင္းကိုႀကိဳးကြင္းစြတ္တယ္၊
ေအာက္
ကခံုကိုေျခေထာက္နဲ႔ကန္လိုက္တယ္။တုတ္နဲ႔မေသမခ်င္း သတ္လို႔ေသြးေတြ အခန္းနံရံမွာ ပယ္က်ံေနတာခုထိရွိေနဆဲျဖစ္တယ္။
အလုပ္မလုပ္ ခ်င္ေတာ့ လို႔ ျပန္မယ္ ေျပာသူကို ေျခေထာက္ကို သံႀကိဳးေခြေတြခ်ည္ၿပီး ေရထဲကို အရွင္လတ္လတ္ပစ္ခ်သတ္တယ္။ အဆိုး၀ါးဆံုးသတ္ျဖတ္တာတစ္ခု ကေတာ့
ေမာင္ငယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို ပြဲစားေတြ အခန္းေနာက္ က သစ္ပင္မွာေနာက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ၿပီးခ်ည္တယ္။
ၿပီးရင္ခါခ်ဥ္ ထုတ္ကိုေခၽြခ်တယ္။ ခါခ်ဥ္ကိုက္လို႔ ေအာ္ေတာ့ သတင္းစာစကၠဴကို ေရ ဆြတ္ၿပီး
ပါးစပ္မွာထည့္ထားတယ္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ခါခ်ဥ္ေကာင္ ေတြအံုခဲလို႔နာက်င္လို႔ေအာ္ေနတာကိုပြဲစားေတြကအရက္ေသာက္ရင္း ထိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့မွဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ ကိုမ်ိဳး ဆိုသူဟာ ေသြးေအးေအးနဲ႔ေမာင္ငယ္ ၀မ္းဗိုက္ကိုခြဲပစ္ၿပီးေတာ့ ပလပ္စတစ္ ေဘာပင္ကို မီးရႈိ႕ၿပီးအစက္ေတြခ်ၿပီးသတ္တဲ့ျမင္ကြင္းဟာ မၾကာမၾကာ အိပ္မက္မက္လို႔လန္႔ႏိုးေနတယ္” လို႔ ကိုဆန္းထိုက္၀င္း က ေျပာတယ္။
သူက“ဆရာရယ္၊ ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ကိုမ်ိဳး မွာငါးဖမ္းေလွေတြ မွာ
ေရာင္းစားထားတဲ့ ရာေပါင္း မ်ားစြာေသာလူေတြရဲ႕လုပ္အားခကို လတိုင္းလာၿပီးသူ႔မိန္းမလာထုတ္စားေနတယ္။
သူတို႔ခ်မ္းသာေနတာပဲ။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာလည္း ႀကိဳက္တာမွာစားေနႏိုင္တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကဒီလူသတ္
မုဒိန္းက်င့္ လူကုန္ကူးမႈ ႀကီးကို မ်က္ျမင္သက္ေသအျဖစ္
ေနရတဲ့ လူေတြ ကေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းထဲမွာတစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ခု က်ေနာ္တို႔ ေဆးလိပ္ ေတာင္မေသာက္ရဘူး။ က်ေနာ္တို႔လုပ္ခဲ့တဲ့လုပ္အားခေတြကို
တစ္ရက္၉၀ဘတ္ႏုန္း နဲ႔ရွင္းတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းထဲမွာ ၾကာေန တဲ့အခ်ိန္အတြက္ က်ေနာ္တို႔ကို
ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာအစိုးရတို႔ က သင့္ေတာ္တဲ့ နစ္နာမႈမ်ိဳးေပးေစခ်င္တယ္။ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွမရွိတာေၾကာင့္
၄ေယာက္ေျပး သြားၿပီ၊ တကယ္ စိတ္ဓါတ္က်တယ္ဆရာ” ဟု ေျပာခ်ာသည္။
“ဆီပူအိုးမွ
ေရေႏြးပူအိုးထဲသို႔”
ဒီေ၀ါဟာရနဲ႔ ဒီအေတြ႔အႀကံဳေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္ေလာက္ ကတည္းကခံစားခဲ့ဖူးၿပီး။ ဒါေပမယ့္ခုထိရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ေၾကကြဲ ရဆဲျဖစ္ တယ္။ လူကုန္ကူးခံရတဲ့လူေတြဟာ
လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ကလံုး ၀ေပ်ာက္သြားခဲ့ရတာပါ။ အသက္ရႈတဲ့စက္ရုပ္သဖြယ္အလုပ္လုပ္ရသူပါ။
ဘာဆိုဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိပဲ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရတာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွာမ်ား
မိမိေဒသကို ျပန္ေရာက္မယ္၊ မိသားစုနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရဖို႔ဆို တာမေသခ်ာ။ မိမိတို႔ဆိုက္ေရာက္ေနရတဲ့
အေနအထားကို ေတြးမိေလးတိုင္း လူကူးကုန္းခံရသူတိုင္း
ေယာက်္ားတန္မဲ့ ငိုၾကရတယ္လို႔ဆိုၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ဆို စိတ္ခံစားမႈကို မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ ေသခါမွေသေရာ ကမ္းမျမင္ လမ္းျမင္ ပင္လယ္ထဲကို ခုန္းဆင္းလို႔
ေသသြားတဲ့သူေတြအေျမာက္အျမား ရွိသလို အင္ဒိုနီးရွား၊ ဖိလစ္ပိုင္နဲ႔ ၾသစေတလွ်တို႔ကို
ေရာက္ သြားခဲ့ရတဲ့ သူေတြေတာင္ရွိတယ္။
လူတစ္ေယာက္၊
ကုမၸဏီတစ္စု ခ်မ္းသာဖို႔အတြက္ ထိုင္းငါးဖမ္းေ လွေပၚမွာ ျမန္မာ၊ လာအိုနဲ႔ ကေမာၻဒီးယား
လူမ်ိဳးေတြ ေက်းကၽြန္းထက္အျဖစ္ဆိုးတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ၾကရတာ ဆယ္စုနဲ႔ခ်ီၾကာေနခဲ့ၾကၿပီျဖစ္တယ္။
လေပါင္းမ်ားစြာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပင္ပင္ပန္းပန္း
ေန႔ေရာညပါ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ရာကေန လူရည္လည္သူတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ မႈေတြေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္၊ မိသားစုေတြက
အဆက္အသြယ္ေကာင္းလို႔ပဲျဖစ္ျ ဖစ္ လူကုန္ကူးမႈတိုက္ဖ်က္ေရးလုပ္ၾကသူေတြနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေတြ႔လို႔
လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ တဒဂၤ တစ္ခဏတာမွာေတာ့ တစ္သက္လံုးမွာ အေပ်ာ္ဆံုးေနပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ၀ယ္ေကၽြးတဲ့
စားစရာေသာက္စရာအေကာင္း စားေတြကို စားပို႔နင္မတတ္ အားရပါရ စားေသာက္ၾကတာေတြကိုၾကည့္ရင္း
က်ေနာ္တို႔ ပီတိမ်က္ရည္က်ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူကုန္ကူးခံခဲ့ရသူေတြ
ၾကည့္တဲ့မ်က္လံုးေတြဟာက်ေနာ္တို႔ကို နတ္သိၾကားတမွ် ထင္မွတ္မွားေ လာက္ေအာင္ အံ့ၾသျခင္း
ေက်းဇူးတင္ျခင္းေတြမ်ားစြာနဲ႔တစ္ခ်ဳိ႕မ်ားဆိုရင္ ထိုင္ ရွိခိုးၾကပါတယ္။
လူကုန္ကူးမႈတိုက္ဖ်က္ေရးရဲစခန္းကိုေရာက္တဲ့အခါ
က်ေနာ္တို႔က ေခါင္းေလွ်ာ္ခိုင္းပါတယ္။ အေမႊးဆပ္ျပာေတြနဲ႔ေရခ်ိဳးခိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့အလွဴရွင္ေတြလွဴထားတဲ့
အ၀တ္အထည္အသစ္ ဖိနပ္အသစ္ေတြ ကို၀တ္ေစပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္သေလာက္ ေငြအနည္းငယ္ကိုလည္းေပးပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ လူကုန္ကူးခံခဲ့ရသူေတြရဲ႕ လန္းဆန္းေနမႈနဲ႔ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္၊ မိသားစုေတြ နဲ႔မၾကာမီျပန္ေတြ႔ရ ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာသူတို႔မ်က္လံုး ေတြမွာ အထင္အရွားေပၚလြင္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔လည္း သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးၾကရပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လူကုန္ကူးမႈျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ ႏိုင္ငံတကာ လူကုန္ကူးမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြသိၾကပါတယ္။
ဘယ္လမ္းေၾကာင္းေတြက လူကုန္ကူးေနၾကတယ္ဆိုတာလည္းသိၾကပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ လူေမွာင္ခို ကုန္ကူးေနၾကတာလဲဆိုတာလည္းသိေနၾကပါတယ္။
လူကုန္ကူးခံရသူေတြကို ဘယ္ေနရာေတြမွာ အသံုးခ် ေနတယ္ဆိုတာကိုလည္းသိရွိၾကပါတယ္။ ဒါဆို
ဘာေၾကာင့္လူကုန္ကူးမႈကိုလံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္၊ ရပ္တန္႔သြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ၾကတာလဲ။
ေမးစရာျဖစ္ေနပါတယ္။ ။
ေက်ာ္ေသာင္း
ေက်ာ္ေသာင္း