မိုးမ်ားၿပီး ကတၱရာလမ္းမရွိတဲ့ရခုိင္ေက်းလက္ေဒသဆိုတာ
မိုးရာသီမွာ ရြံ႕ေတြနဲ႔ မိုးေရေတြနဲ႔ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေနရတာကမ်ားတယ္။ အဲဒီလို စိုစြတ္တဲ့ရာသီဥတုကေန ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ရာသီဥတုေဆာင္းရာသီသို႔
အကူးအေျပာင္းကာလ။
အေမ အသစ္၀ယ္ေပးတဲ့ အေႏြးထည္စြယ္တာ၀တ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးတဲ့ကာလ။
မီးပံုးပ်ံေတြတင္ဖို႔ ရြာကိုပတ္ၿပီး သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ဖတ္သူေတြ၊ ျပကၡဒိန္အေဟာင္း ေတြေတာင္းၿပီးရြာဦး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ မီးပံုးပ်ံႀကီးေတြလုပ္ၾကတယ္။
ညဦးပိုင္းမွာ မီးပံုးပ်ံလႊတ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။
ကိုယ့္ထက္နဲနဲ အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ့လူေတြက စုေပါင္းၿပီးမုန္႔ေတြ လုပ္စား ၾကတယ္။
သူတို႔ထက္
ႀကီးသူေတြက စုၿပီးေတာ့ ထမင္းခ်က္စားၾကတယ္။
ေမွာင္ရီပ်ိဳးလာတာနဲ႔
ရြာလံုးကၽြတ္၊ ရပ္ကြက္လံုးကၽြတ္ ဆီမီးပူးေဇာ္ၾကတယ္။ အပ်ိဳလူပ်ိဳေတြက်ေတာ့
စတိတ္ရႈိး၊ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈကဇာတ္၊
ျပဇာတ္၊ သရုပ္ေဖၚေတြ ကျပၾကတယ္။ ကပြဲေတြမျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အနီးအနားရြာေတြက
လာၾကည့္ၾကတာမုိ႔ လူေတြေထာင္ခ်ီရွိတယ္။
သူခိုးႀကီးညနဲ႔ ေဆးေပါင္းခတဲ့မယ္ဇလီဖူးရဲ႕
အႏွစ္သာရနဲ႔ အဓိပၸါယ္ကုိမသိေသး ေပမယ့္ သေဘၤာသီးေတြခူးလာၿပီး စုေပါင္းေထာင္းစားၾကတယ္။
ရြာနီးလယ္ကြက္ေတြကစပါးခ်က္ခ်င္းရိုက္ၿပီး မုန္႔သန္းေထာင္းစားၾကတယ္။ ၾကက္ေတြခိုးလာၿပီး၀ုိင္းခ်က္စားၾကတာမ်ိဳး၊
အိမ္တိုင္းကအုန္းပင္ေတြမွာ တစ္ညလံုး ခူးၿပီး အနီး၀န္းက်င္ရွိသမွ် လူေတြ၀ုိင္းၿပီး စားေသာက္ၾကတာမ်ိဳးေတြဟာ ဘယ္လိုမွ မေမ႔ေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့
ငယ္ဘ၀ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ျဖတ္သန္းမႈေတြေပါ့။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ကိုေရာက္ဖို႔ ေတာ္သလင္းလေလာက္ကတည္းက
ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ရုပ္ျမင္သံၾကား TV မရွိေသး၊ ဗြီဒီယို မေပၚေသး၊
ၿမိဳ႕မွာကက္ဆက္။ ေတာမွာ ေရဒီယုိ ဆိုတာေတာင္ တစ္ရြာတစ္လံုး ၀ါယာႀကိဳးအရွည္ရွည္ ၀ါးလံုးနဲ႔ေထာင္ႏိုင္တဲ့အိမ္က
အဲဒီရြာမွာ ခ်မ္းသာသူ ဆိုတဲ့ျပ ယုဂ္ပါ။ ဇါတ္ပြဲဆိုတာ တစ္ေႏြမွာ ၃ခ်ီေလာက္ၾကည့္ရဖို႔အေရးမလြယ္။
ရြာနီနားက ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတာကို ႏွေမ်ာတသရမွန္းမသိပဲ ဇာတ္ပြဲၾကည့္ရ မွာမို႔ေပ်ာ္မိခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀။
ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာလို မသိုးသကၤန္းရက္လုပ္ပူေဇာ္ပြဲမ်ိဳးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေတာရြာ ေတြမွာမရွိၾကပါဘူး။ အရြယ္စံုေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရၾကတဲ့ လတန္ေဆာင္တုိင္ဟာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ထူးျမတ္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ပဲြျဖစ္ပါတယ္။
အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ေတာရြာဓေလ့ အၿပိဳင္အဆိုင္
ရြာစင္တင္ဇာတ္ပြဲ အတြက္ ေတာ္သလင္းလဆန္းကတည္းက ညတိုင္း ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ဇာတ္တိုက္ၾက ရတယ္။
အဆို၊ အငို၊ အက၊ ယိမ္းအကေတြကို တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ကျပန္လာၾကတဲ့ ဆရာမေတြနဲ႔ အဆုိအကအတီး
အေတြ႔ႀကံဳရွိခဲ့ဖူးသူေတြက အားသြန္ခြန္စိုက္၂လ ေက်ာ္ေလာက္ အလုပ္ပ်က္အကိုင္ပ်က္ သင္ၾကားေလ့က်င့္ဇာတ္တိုက္ၾကရတယ္။
စင္ေပၚကို တက္ခြင့္ရဖုိ႔အတြက္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက အတတ္သင္ ေလ့က်င့္ ခဲ့ၾကတယ္ေလ။
ေက်းရြာရပ္ကြက္မွာ အပ်ိဳလူပ်ဳိေတြ ကခုန္ၾကမယ့္အေရး
တစ္ရြာလံုးအလုပ္ေ တြရႈတ္ၾကရတယ္။ မင္းကၽြန္ပ်ဳိေတြနဲ႔ လူပ်ိဳႀကီးေတြက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းအနီး ကေျမကြက္မွာ
ဇာတ္စင္ေဆာက္ၾကရတယ္။ အခ်ိဳ႕ရပ္ကြက္ေတြမွာက်ေတာ့ လမ္းဆံု လမ္းခြမွာေဆာက္ၾကရတယ္။ ပန္းခ်ီေရးတတ္သူေတြကေတာ့
နဖူးစီး စာတန္းေတြေရး ၾက၊ မုဒ္ဦးေတြလုပ္ၾကနဲ႔ေပါ့။
ရြာလံုးကၽြတ္ က်ရာတာ၀န္ထမ္းေနၾကတာေတြကို
ထမ္းရြက္ၾကတယ္။ ကေလးဘ၀ တုန္းကဆိုလည္း ပြဲၾကည့္ရေတာ့မွာမို႔ေပ်ာ္ခဲ့သလို၊ ကိုယ္တုိင္ကၾကရေတာ့ မယ့္အခါ မွာလည္း
ငါ, ဆိုတတ္ က, တတ္တာကို ထုတ္ျပရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနမိခဲ့တာေ ပါ့။
က,ခဲ့ဖူးတဲ့ဇာတ္ရုပ္က
“ပီလိယကၡမင္း သမင္းလုိက္ခန္းအက၊ ျပဇာတ္သရုပ္ေဖၚက ကားေမာင္းသမား၊ ဆုိခဲ့ဖူးတဲ့သီခ်င္းက
အဆိုေတာ္ သုေမာင္ရဲ႕ ခ်စ္မိုးေစြ နဲ႔ အဆိုေ တာ္ အႏိုင္ရဲ႕ ေမာင့္အခ်စ္ကသူမ်ားထက္ပိုတယ္”
တို႔ျဖစ္တယ္။
တစ္ခန္းကၿပီးတိုင္း ကတဲ့၀တ္စံုေတြနဲ႔ ပရိတ္သတ္ၾကားထဲကုိဆင္းၿပီး ေငြဖလား ႀကီးေတြနဲ႔
ရံပံုေငြအလွဴေတြလိုက္ေကာက္ၾကတယ္။ သရုပ္ေဖၚကရာမွာ အေတာ္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ေမာင္ေ၀သိန္း က ပရိတ္သတ္ဆီက အရက္ဖိုး သီးသန္႔ ေတာင္းလို႔ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတာမွတ္မိေနေသးတယ္။
ရခုိင္ေဒသဆိုတာ မိုးမ်ားတဲ့ေဒသျဖစ္တာမို႔
မိုးလြတ္တဲ့တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ ညဆိုတာရွားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ႏွစ္လေက်ာ္ေလာက္
အလုပ္ပ်က္အကိုင္ပ်က္ တပင္တပန္း ႀကိဳးစားပမ္းစားဇာတ္တိုက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ကျပေျဖေဖ်ာ္မယ့္
ညမွာ မိုးရြာ လို႔ ကပြဲပ်က္ရတဲ့အခါမခ်င့္မရဲျဖစ္ၾကရတယ္။
စင္ေပၚကိုတက္ဖို႔ အ၀တ္ေတြငွါးရမ္းၾက၊ ေရႊေတြ၀တ္တဲ့ေတာဓေလ့မွာ
မရွိ ဆင္းရဲသားေတြကေတာ့ မ၀တ္ဆင္ႏုိင္ၾကဘူးေပါ့။ ဘာေျပာေျပာ ရွိသူေတြက ထုတ္ေ ပးၾကေတာ့လည္း ရြာ႔အသေရ ျပည့္ေစတာေပါ့။
အိမ္ေထာင္ယာသားေတြက် တနယ္တေက်းမွာေနရတဲ့အခါမွာလည္း
တန္ေဆာင္တိုင္မီးထြန္းပြဲ ကပြဲ ခုန္ပြဲကုိသြားၿပီး အားေပးခ်ီးေျမွာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေ တြနဲ႔ ငယ္ဘ၀ကို
ေျပာၾကရင္း အလြမ္းေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။
ခုေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းေတြ၊ ဒီေပ်ာ္ပြဲေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခြင့္မႀကံဳႏိုင္ေတာ့တဲ့
ႏိုင္ငံရပ္ျခားတိုင္းတပါးမွာ။ ႀကံဳဆံုျဖတ္သန္း ဘ၀ခရီးလမ္း တစ္ေထာင့္တစ္ေကြ႔မွာ ငယ္ဘ၀ဆိုတာ
ဘယ္လိုမွ မေမ႔ႏိုင္စရာပါ။ အမွတ္ရ၊ သတိရေနေသးတယ္။ ဒီေခတ္ဒီအခါမွာေကာ အဲဒီလို အရပ္ဇာတ္ေတြ နည္းသြားခဲ့ၿပီ။ ။
ေက်ာ္ေသာင္း (ဘန္ေကာက္)