က်မနာမည္ မ၀င္းပါ။ ျမ၀တီၿမိဳ႕ကပါ။ က်မတို႔မွာ ကေလး ၂ေယာက္ ရွိလာေတာ့ စီးပြားေရးက်ပ္တည္း လာ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ဟာ ပြဲစား ေက်ာ္စိုး နဲ ့ဆက္သြယ္ရၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ လုပ္တာကို လမ္းစရိတ္ ဆပ္။ တစ္ေယာက္လုပ္အားခကို မိသား စု ေ တြ ျပန္ပို႔ ဆိုၿပီး ပြဲစားေက်ာ္စိုး နဲ႕ကတိစကားေျပာၿပီးၿပီးခဲ့ တဲ့တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္က မဟာခ်ိဳင္ကိုလာခဲ့ၾကပါတယ္။
က်မတို႔ မဟာခ်ိဳင္ ေန၀စ္အရပ္က ဆန္းဒစ္ ဆိုတဲ့ ပုဇြန္ အလုပ္ ရံု တစ္ရံုကိုေရာက္ေတာ့မွ အဓမၼခိုင္းေစခံ ရၿပီ ဆိုတာသိ လိုက္ ရေတာ့တယ္။ လူကုန္ကူးခံရၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ထြက္ေျပးလို႔ မလြတ္ေတာ့ဘူး။
၀က္ရိုး၊ၾကက္ရိုးေတြကို ဗူးသီး ခရမ္းသီးေတြနဲ႔ ေရာျပဳတ္တာေတြကိုပဲ စားရတယ္။ ထမင္းစားလို႔ မေကာင္း လို႔ လဘက္သုတ္ေလးဘာေလး စားခ်င္လို႔လည္း မစားရဘူး။ ၾကက္သြန္ကေလးဘာေလး စားခ်င္လို႔လည္း မစားရဘူး။ အဆာေျပ သြားရည္စာ မန္က်ည္းေစ့ ကိုစားရ တယ္။ ေနမေကာင္းလို႔လည္း ေဆးမ ကုရဘူး ။ ေရာဂါမ်ားရင္ေတာင္ အေစာင့္ေတြ အမ်ားႀကီး နဲ႔ သြားရတယ္။ က်မပင္ပန္းလြန္းလို႔ အလုပ္မဆင္းပဲေန လို႔ပြဲစား ေက်ာ္စိုး ကသံတုတ္နဲ႔ ရိုက္တာ ခံခဲ့ရတယ္။ မလုပ္ႏိုင္တဲ့သူ ဂ်စ္ကန္ကန္ ျပန္ေျပာသူနဲ ့ထြက္ေျပး ဖို ႔ႀကံစည္တဲ့လူေတြကို ေျမေအာက္ခန္းမွာ ထမင္း မေကၽြး ေရမတိုက္ပဲ တစ္ရက္ နွစ္ရက္ထားပစ္လိုက္ တယ္။ တကယ့္ငရဲခန္းပါပဲ။
က်မတို႔ လုပ္သမွ် ပိုက္ဆံေတြကို ပြဲစားေတြက သိမ္းတယ္။ အလုပ္လုပ္တာ ေငြအရနည္းရင္ ပြဲစားေတြက ခံုေပၚကထိုင္တယ္။ က်မတို႔က ပြဲစားေတြ ပါးရိုက္ဖို႔မ်က္ႏွာကိုလွည့္ေပးရတယ္။ သားသမီးနဲ ့မိဘေတြဆီကို တျပားမွ မပို႔နိုင္ပဲ အဲဒီပုဇြန္ အလုပ္ရံုမွာ က်မတို႔ လင္မယား ၁၃ လ ၾကာလုပ္ခဲ့ရပါတယ္။
က်မတို႔ဆီမွာ ၇လေလာက္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ ကိုျမင့္ဦး ဆိုသူကို ဘန္ေကာက္ အေျခစိုက္ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ျမန္မာႏိုင္သားမ်ား အဖြဲ႔ MAT အဖြဲ႔က လာေရြးထုတ္သြားတယ္။ အယင္ ကတည္းက ကိုျမင့္ဦး ကဖုန္းနဲ႔ဆက္ ၿပီးေတာ့ သတင္းေပးထားတာ။ ကိုျမင့္ဦး မိသားစုေတြ ေပးပို႔တဲ့ေငြနဲ ့ဒီအဖြဲ႔က လာေရြးေတာ့ က်မတို႔ အလုပ္ ရံု တြင္းက အေျခအေနေတြကို MAT အဖြဲ႔က ကုန္သိသြားခဲ့တယ္။
“ကယ္ထုတ္ၾကျခင္း”
ေမလ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ သမီးတို႔ အလုပ္ရံုကို ထိုင္းအစိုးရ လူကုန္ကူးမႈတိုက္ဖ်က္ေရးအဖြဲ႔AHTD နဲ႔
ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအဖြဲ႔ MAT တို႔ စီးနင္း၀င္ေရာက္ ကယ္တင္ခဲ့တာ က်မတို႔ အလုပ္ရံု ထဲကအလုပ္သမား ၁၄၆ ေယာက္ ျဖစ္တယ္။
အျခားအလုပ္သမားေတြ ရက္ပိုင္း လပိုင္းအတြင္း ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ထိုင္းႏိုင္ငံကုိ ျပန္လာလို႔ အလုပ္ေတာင္လုပ္ေနၿပီလို႔သိရတယ္။ က်မက ပုဇြန္ အလုပ္ရံုထဲက ဆိုး၀ါးတဲ့ အေျခအေနကို တိတိက်က် ေျပာျပႏိုင္တာေၾကာင့္ အစိုးရ သက္ေသအျဖစ္ ပထံုဌာနီ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းထဲကိုပို႔လိုက္တယ္။
“သၾကားရည္လူးထားတဲ့တိုင္းျပည္မွာ စံျမန္းရျခင္း”
ႏုတ္သီးေကာင္း လွ်ာပါးတဲ့ က်မ ခုေတာ့ သၾကားရည္ လူး တဲ့ေနရာကိုေရာက္ေနရၿပီ။ ဦးေက်ာ္ေသာင္း ဆိုတဲ့ လူႀကီး လည္း က်မတို႔ကို ပုဇြန္ရံု ငရဲအိုးထဲက လာၿပီးေတာ့ ေခၚထုတ္ပါရဲ႕။ က်မတို႔ကို ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းထဲ တခါမွ လာမေတြ႔ဘူး။ ငါးပိစား တဲ့ က်မတို႔ ဗမာေတြရဲ႕ပါးစပ္မွာ အဲဒီ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္း ထဲက သၾကားရည္ နဲ ့ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္တာေတြနဲ ့စားရ ရတာ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ စိတ္ေတြ ထိခိုက္လာရတယ္။ တစ္ေန႔ျပန္ ရႏိုး နဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ေနတာလည္း သံုးလေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္တယ္။
လူကုန္ကူးခံရသူေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ေဂဟာလို ့သာေျပာတာ။ အမွန္က အက်ယ္ေထာင္ တစ္မ်ိဳးပဲ။ က်မတို႔က ဆင္းရဲလို႔ ဒီတိုင္းျပည္လာအလုပ္ လုပ္တာ အလုပ္ လည္း မလုပ္ရ၊၀င္ေငြလည္း မရွိေတာ့ က်မတို႔စိတ္ဓါတ္က်လာၾကတယ္။ က်မတို႔ သက္ေသ အျဖစ္ေန ၾကတဲ့ လင္မယား ၄တြဲမွာ ၄ေယာက္က ထိုင္းႏိုင္ငံ အတြင္း ေနထိုင္ခြင့္ေထာေရာစာရြက္ပါတယ္။ ပတ္စပို႔ေလွ်ာက္ပါရေစလို႔ ေျပာတာကို စခန္းလူႀကီးေတြက လက္မခံဘူး။ လုပ္မေပးဘူး။ ျမန္မာျပည္က လူမႈ၀န္ထမ္းအဖြဲ႔ေတြ လာတယ္။ အျမန္ဆံုးျပန္ေခၚမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္သြားၾကတာပဲ။ လူကုန္ကူးမႈတိုက္ဖ်က္ေရး အဖြဲ႔ေတြနဲ ့အဲဒီႏိိုင္ငံတကာအင္ဂ်ီအိုႀကီးေတြမွာ လုပ္ေနတဲ့ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳး လို႔ ေျပာရခက္တဲ့ ျမန္မာအရာရွိဆိုသူေတြ (သၾကားရည္လူထားတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔လူေတြ)လည္း ဟိုေမးဒီေမး ၿပီး ျပန္သြားၾကတာပဲ။
က်မစိတ္အထိခိုက္ဆံုးအရာတစ္ခုကို ေျပာပါရေစ။ က်မတို႔ ကို ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ ပြဲစား ေက်ာ္စိုးကို က်မတို႔ ေရွ႕မွာပဲ ေျခာက္လံုးျပဴး တစ္လက္၊ျမင္းေဆးေတြနဲ ့မိတယ္။ သူ႔ကို သူေဌးက အာမခံနဲ႔ ယူသြားတာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ တစ္နာရီေတာင္ မေနခဲ့ရဘူး။ က်မတို႔ လင္မယား ၂ေယာက္ ၁၃လ လုပ္တာ မဟာခ်ိဳင္တရား၀င္ ေန ႔တြက္ ခနဲ႔ တြက္ေတာ့ ဘတ္တစ္သိန္းေက်ာ္ရမယ္။ အဲဒါကို လင္မယား ၂ေယာက္လံုးမွ ေျခာက္ေသာင္းပဲေပးတယ္။ သူေဌးကိုယ္တိုင္လာၿပီးေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းမွဴး နဲ ့ဖိအား လာေပးတယ္။ က်မတို႔ အမႈပိတ္ လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္ရတယ္။ က်မတို႔ ဆီကို ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္နဲ ့တိုင္ပင္ၿပီး လာခ်င္တဲ့ ဦးေက်ာ္ေသာင္း တို႔ လာခြင့္ ေတာင္းတာ ဒီေန႔ အထိ ဒီစခန္းက လာခြင့္မျပဳဘူး။
နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ရင္ လူကုန္ကူးမႈတိုက္ဖ်က္ေရး အတြက္ က်မတို ့တတပ္တအား ပါ၀င္ၾကသူေတြဟာ (၁) အခ်ိန္ကုန္တယ္။ (၂) အလုပ္မလုပ္ရတဲ့အတြက္ ၀င္ေငြမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္မွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ မိသားစုေတြ အခက္အခဲႀကံဳရတယ္။ (၃) က်မတို႔ကို အခ်ိန္ဆြဲထားတယ္။ စိတ္ဓါတ္က်လာၿပီးေတာ့ အမႈပိတ္ခိုင္းတယ္။ (၄) က်မတို႔ ဘာနစ္နာေၾကးမွ မရပဲ နယ္စပ္ကို ျပန္ေရာက္။
. . . . ကုလသမဂၢလူကုန္ကူးမႈတိုက္ဖ်က္ေရး၊ ထိုင္းနဲ႔ျမန္မာအစိုးရတို႔လူကုန္ကူးမႈတိုက္ဖ်က္ေရးက …ဒါပါပဲ။
ေက်ာ္ေသာင္း
၂၀၁၂ ခု စက္တင္ဘာ ၂၂